białystok

Gdy w życiu zaczyna się komplikować, coś się wali, od otoczenia oczekuję recepty, gotowca, który pomoże mi dokonać najlepszego wyboru. Nie ufam sobie, więc szukam odpowiedzi na zewnątrz. Miotam się. Naiwnie chciałabym się nauczyć wszystkiego na błędach innych, posiąść wiedzę cudzych doświadczeń i uciec przed cierpieniem. Nadstawiam uszu, otwieram głowę, odsłaniam serce. Nie ma porozumienia. Ostatecznie nie wiem, co mam robić? Świat złożony jest ze schematów, rad i uniwersalnych mądrości. Chcę być szczęśliwa, nic oryginalnego, więc któryś szablon powinien pasować. Tylko który? Nie mogę się zdecydować. Który głos ma rację? Żaden. Wracam do początku, przestaję pytać, czekam. Czuję, że muszę zaufać sobie. Nikt nie przeżyje za mnie mojego życia. Tylko ja sama mogę podjąć najwłaściwszą decyzję. Wybieram drogę mniej uczęszczaną. Wokół zwątpienie. Już nie słyszę, że się uda. Zostaję sama z moją prywatną walką, choć wiem, że wokół jest wielu, którzy życzą mi dobrze. Na końcu drogi mam nadzieję (bez niej żyć nie umiem), odbiorę nagrodę. Podobno chcieć to móc, powtarzał mi kiedyś pewien ktoś i ja mu uwierzyłam…